A Audiencia Nacional propón xulgar a José Luis Moreno por estafa a bancos e branqueo

O xuíz da Audiencia Nacional Ismael Moreno propuxo sentar no banco ao empresario e produtor José Luis Moreno por integrar presuntamente unha organización criminal dedicada a conseguir fraudulentamente financiamento de bancos e investidores para "lucrarse de maneira ilexítima".

Trátase do caso Titella (marioneta en catalán) polo que o popular ventrílocuo foi detido no verán de 2021 e saíu da Audiencia Nacional coa obrigación de presentar unha fianza de tres millóns de euros, máis tarde rebaixada a dous.

Catro anos despois, o maxistrado dá un paso máis no procedemento e propón xulgar 55 investigados por delitos como estafa en concurso con falsidade, branqueo, organización criminal, corrupción nos negocios e frustración da execución.

No seu auto de pase a procedemento abreviado (equivalente ao procesamento) o xuíz cre que tamén hai indicios para xulgar a José Luis Moreno e a quen fose a súa parella, o actor Martín Czehmester, por presunta fraude a Facenda entre 2019 e 2020.

Unha rede de fraude activa desde 2017

O xuíz desagrega os indicios da existencia dunha presunta rede criminal activa polo menos desde 2017 e na que sitúa nun "primeiro nivel" a José Luis Moreno.

Cunha actividade de "extraordinaria complexidade", a organización -segundo o xuíz- diversificábase en especialidades, desde a fraude e estafa a bancos e investidores ata a falsificación de efectos bancarios e o branqueo dos beneficios.

Para o maxistrado, o obxectivo era obter lucro aparentando solvencia económica para así lograr créditos a empresas e facer seu o importe, simulando unha crise económica por unha mala xestión mercantil ou por incidencias do mercado.

Moreno empregaría a súa fama como "tarxeta de visita"

"Necesitado de financiamento privado" á vista de "as súas numerosas débedas" con Facenda, que lle pechaban a porta ao crédito dos bancos, José Luis Moreno contactou cun dos presuntos líderes da organización, Antonio Luis Aguilera, e "colaborou con el para obter financiamento fraudulento".

Segundo o auto, "unha das súas funcións esenciais era xerar confianza nas entidades financeiras ao tratarse dun personaxe público". Usaba así o seu nome como "tarxeta de visita", para que fose máis fácil obter financiamento.

El era o principal destinatario dos fondos recibidos e o encargado de presentar os proxectos audiovisuais para os que pedía recursos, explica o xuíz.

Aguilera e outro dos procesados, Antonio José Salazar, estaban tamén no primeiro nivel e segundo o xuíz eran os encargados de conseguir as sociedades pantalla, maquillalas e presentalas ante os bancos como as beneficiarias do financiamento, a pesar de carecer de actividade e non ter outro obxectivo que "lucrase de maneira ilexítima".

Para iso, necesitaban valerse de terceiras persoas como avogados, xestores financeiros, empregados de banca e "outras persoas da súa especial confianza".

Sen eles, considera o xuíz que sería imposible organizar, planificar e executar a maioría de estafas, tendo en conta o gran número de sociedades involucradas.

Unha trama de sociedades pantalla

Segundo o xuíz, a rede empregaba empresas pantalla e homes de palla para simular relacións comerciais e económicas entre empresas, entre as que se transferían diñeiro para impedir o seu rastrexo.

Para enganar aos bancos e simular negocios reais, emitían letras ou obrigas de pagamento baleiras -o sistema de "peloteo de cheques"- e abonaban as débedas con fondos obtidos de novas liñas de financiamento.

En definitiva, resume o xuíz, era unha organización en que cada membro "mantiña a súa actividade delituosa coa súa propia carteira de empresas" para despois "simular actividade comercial con outras pertencentes a outros membros". Así creábase unha trama de empresas con aparencia solvente, utilizada para enganar bancos.

Entre as vítimas da rede hai varias entidades financeiras, sociedades de garantía recíproca, a Facenda pública e tamén investidores particulares.