O TS revoga a condena de catro anos de cárcere a un pontevedrés por abusos sexuais a unha menor
O TS considera que aínda que é posible condenar baseándose unicamente no testemuño da vítima, neste caso carece da "suficiente solidez" como para derrubar a presunción de inocencia
A rapaza, sobriña da súa muller, tiña 15 anos no momento dos feitos
O Tribunal Supremo (TS) absolveu un home que fora condenado a máis de 4 anos de cárcere por tocamentos á sobriña da súa muller, que entón tiña 15 anos, ao considerar que, aínda que é posible condenar baseándose unicamente no testemuño da vítima, neste caso carece da "suficiente solidez" como para derrubar a presunción de inocencia.
A sentenza, á que tivo acceso Europa Press, recolle tres episodios ocorridos cando a menor tiña 15 anos. Segundo o relato de feitos probados, o primeiro tivo lugar cando estaba ingresado nun hospital e recibiu a visita de varios familiares, incluída a rapaza. El pediulle "que o acompañase a dar un paseo a soas polo corredor do hospital, circunstancia que aproveitou para pasarlle o brazo por encima do ombreiro e, con ánimo lúbrico, tocarlle o peito á vez que lle dicía: "Que peitos máis grandes tes, miña nena'".
Posteriormente, cando ela acudiu á casa do acusado e este se atopaba escoitando música nun cuarto, el "achegouse a ela, volveu botar a man polo ombreiro, tratando de tocarlle novamente o peito, e como queira que (ela) díxolle que non quería que lle tocase, abandonou o lugar".
Por último, a sentenza reflicte que outro día ela "volveu acudir cos seus familiares á casa do acusado" e, "movido este por o mesmo afán lúbrico, tratou de tocarlle novamente os peitos, pero (ela) puxo as mans diante e apartouse del, cesando o acusado no seu empeño".
A Audiencia de Pontevedra condenouno a 4 anos e un día de cárcere e a indemnizala con 2.000 euros por un delito continuado de abuso sexual a menor de 16 anos. O home recorreu, pero o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG) confirmou a sentenza, que volveu combater no Supremo.
Alegacións do acusado
O home alegaba que "algunhas probas de descargo ou non foron examinadas a fondo", como as follas clínicas coas que pretendía acreditar, respecto ao primeiro episodio, que nese momento non estaba en condicións de dar un paseo polo hospital debido ao seu estado de saúde; "ou foron descartadas con argumentos excesivamente simples", como a "mendacidade de varias testemuñas pola súa proximidade afectiva co acusado".
"E, doutra banda, entende que se sobrevaloraron as manifestacións da vítima desprezando --e impedindo profundar nela-- algunha posible motivación ilexítima, ou diverxencias e contradicións que esixirían maior xustificación que xenéricas alusións ás explicables dificultades de memorizar todos os detalles dunha vivencia", recompila a sentenza.
