O Tribunal Supremo rexeita a querela contra o rei Xoán Carlos por delitos fiscais

O Tribunal Supremo rexeita a querela interposta por un grupo de xuristas, en exercicio da acción popular, contra o rei Xoán Carlos polos mesmos presuntos delitos contra a Facenda Pública respecto a os que a Fiscalía Anticorrupción acordou xa no seu día o arquivo.

O auto da Sala Segunda, do que foi relator o maxistrado Manuel Marchena, acorda o arquivo das actuacións, en sintonía co criterio do Ministerio Fiscal, ao considerar que os feitos non constitúen ilícito penal, prescribiron ou foron obxecto de regularización tributaria.

A querela sostiña que o rei emérito cometería cinco delitos fiscais relacionados con rendas e doazóns non declaradas a través de fundacións como Zagatka e Lucum.

Os argumentos do Supremo

Os querelantes defendían que as regularizacións tributarias practicadas non cumprían os requisitos legais para exonerar a responsabilidade penal e que os delitos non prescribirían, ao tratarse de feitos agravados pola utilización de estruturas opacas no estranxeiro.

Con todo, o Tribunal Supremo asume o criterio do Ministerio Fiscal, contrario á admisión da querela, e sinala que os feitos investigados xa foron obxecto de arquivo razoado por parte da Fiscalía Anticorrupción, e que a querela presentada non achega novos datos, probas nin documentos que xustifiquen reabrir a investigación.

O tribunal conclúe que admitir a querela “suporía converter os querelantes en entusiastas valedores duns intereses tributarios que xa foron satisfeitos -así o confirmou a Facenda Pública-, e facelo para a persecución duns feitos que o Ministerio Fiscal considera que conceptualmente non son xa constitutivos de delito”.

Sinala que os argumentos polos que a Fiscalía xustificou a decisión de arquivo das dilixencias abertas hai dous anos son “razoables, coherentes co resultado das investigacións e pechan a porta á apertura dunha investigación xudicial sobre uns feitos que, xa desde agora advírtese, en sintonía co criterio do fiscal, que non son constitutivos de delito, están prescritos ou foron regularizados”.

O auto enumera as razóns polas cales os feitos non son perseguibles penalmente: nalgúns casos por producirse a prescrición dos delitos fiscais investigados, noutros porque a regularización tributaria efectuada -aínda que con erros formais- tivo efectos exoneradores conforme ao artigo 305.4 do Código penal, ao realizarse antes de que existise un coñecemento formal das infraccións fiscais obxecto de regularización.

A Sala destaca a imprecisión e falta de claridade que a Fiscalía aprecia no relato de feitos da querela. Para o tribunal, os querelantes “non rebaten ningunha destas razóns, limítanse a instar desta Sala que repita a investigación, que reclame todos os documentos que deron apoio á decisión de arquivo do Fiscal e que, a partir de aí, recalculemos os prazos de prescrición ou do expediente de regulación”.

A Sala estivo composta polos maxistrados Manuel Marchena (presidente e relator), Andrés Palomo, Ana María Ferrer, Vicente Magro e Javier Hernández.