Exceso de confianza, por María Bastida

A nova ofensiva de BBVA sobre Sabadell tiña todos os ingredientes para impresionar: unha mellora do 10 % no prezo e a eliminación do custo fiscal que penalizaba a primeira proposta. Co troco íntegro en accións, a operación presentábase como fiscalmente neutra, un avance innegable fronte á oferta inicial. Pero, máis aló do titular, a prima ofrecida apenas se diferencia do valor de mercado. Noutras palabras, case ningún incentivo para que os accionistas acepten.

Aquí móstrase o verdadeiro erro de cálculo de BBVA: o exceso de confianza. O banco presidido por Carlos Torres creu que a súa imaxe de entidade moderna, global e dixital bastaba para seducir. Durante anos construíu un relato de innovación tecnolóxica, apuntando a familias dixitais e clientes novos. Pero esa narrativa, poderosa en mercados internacionais, ten límites en España, un país con escasa base tecnolóxica e onde ese segmento tende a minguar.

En cambio, o gran nicho segue sendo outro: as empresas, especialmente as pemes, onde Sabadell conserva unha posición moi sólida. Aí é onde BBVA buscaba gañar terreo. O problema é que tentou facelo “de sobrado”, cunha oferta que infravaloraba claramente ese activo estratéxico. Apostou a que os accionistas se deixarían levar pola promesa de sumarse ao banco do futuro, pero subestimou unha regra básica: nunha OPA, a imaxe pesa pouco e o prezo éo case todo.

O resultado é visible. O consello de Sabadell rexeitou de plano, os directivos foron contundentes na súa oposición e o propio mercado reaccionou con frialdade: se a oferta fose realmente atractiva, a cotización de Sabadell dispararíase en cambio, caeu. Aínda por riba, a aceptación retallista -clave, porque este grupo controla case a metade do capital- segue no 0,0 %, segundo indica o propio Sabadell. Ademais, o accionista retallista español, máis emocional que o institucional, adoita resistirse a vender se sente que se infravalora o seu banco. BBVA parece esquecer tamén ese compoñente psicolóxico.

Os escenarios son coñecidos: se BBVA supera o 50 %, a integración será un feito, pero á conta dun forte desgaste reputacional; se queda entre o 30 e o 50 %, entrará nun terreo incerto, cunha segunda OPA fixada pola CNMV; se non alcanza nin o 30 %, o golpe será demoledor para a credibilidade de Torres.

En definitiva, BBVA xogou o seu all in convencido de que o seu relato dixital e a súa marca global eran suficientes. Pero a partida non se gaña con imaxe, senón con prezo e con respecto ao valor do activo que se quere comprar. E Sabadell demostrou ser moito máis difícil de conquistar do que imaxinaba o BBVA. A cuestión xa non é só se logra ou non o control, senón que factura reputacional pagará BBVA no intento. Porque no mercado, os erros de cálculo estratéxico lémbranse moito máis que os acertos técnicos.