Faia: "Os arrolos dulcificáronse, pero son melancólicos e duros, as mulleres cantábanos en soidade"
'Alvela' componse de arrolos, romances e outras cantigas tradicionais escollidas e observadas dende o filtro da maternidade e o corpo
No disco colaboran Bleuenn Le Friec na arpa, Antía Ameixeiras no violín, Antía Muíño na guitarra ou Suelen Estar Cuartet nas cordas
O concepto visual é de Melania Freire e a artista Blanca Gracia fixo as acuarelas e animacións que acompañan as cancións
Entendo os cantos de transmisión oral como unha sorte de resistencia feminista, porque neles abrimos o oído á denuncia latente en cada melodía, palabra e silencio. A frase é de Faia Díaz, que acaba de presentar 'Alvela', un disco combativo e de resposta. Un disco que agromou, di ela, entre as sabas dunha cama na montaña de Lugo.
Escolleu arrolos e cantigas tradicionais. Experimentou con elas, pasounas pola pel e polo corpo, mirounas amodo desde a experiencia da maternidade, desde a vivencia persoal e feminista e sumouse ao eco colectivo das voces de moitas mulleres.
