Incendios de sexta xeración, de grandes dimesións e difíciles de apagar

"Teño 25 anos de experiencia aquí en incendios forestais nesta comarca e nunca houbo incendios de tan gravidade e de tan difícil extinción", recoñece José Ángel Ares, axente ambiental da UDEX

Todo se puxo de cara para que os incendios foran os máis virulentos que se recordan. Unha primavera húmida que permitiu medrar moita vexetación, un verán moi seco e unha vaga de calor tras outra con ventos moi fortes e refachos cambiantes de dirección. Todo iso fixo que a extinción dos incendios fora especialmente difícil.

"Conseguen en moitos casos extinguilos pero noutros casos non lles é fácil por ben a localización onde se producen, ben porque o incendio acada velocidades e superficies moi grandes", apunta Manuel Marey, investigador do grupo PROEPLA da USC

Son os chamados de sexta xeración, incendios que crean a súa propia climatoloxía, xeran moita enerxía e poden superar as 10.000 hectáreas de terreo afectado.

 "Estes incendios producen tornados, producen remuíños que poden acadar 30 ou 40 metros de altitude que son moi perigosos para nós, pódennos rodear, pódennos saltar pavesas por detrás de onde estamos. Esas muxicas podían saltar os cortalumes, saltar a autovía e podían infraestruturas bastante contundentes e plantar doutro lado", explica o axente ambiental.

Era tal a intensidade que ata a vexetación que hai baixo terra tamén ardía. Isto favoreceu que moitos incendios se reavivasen con facilidade coa axuda do vento.

 "Estes incendios, sobre todo aquí deuse que as 4 ou 5 da tarde producíase unha intensidade de aire moi elevada, refachos de aire de 40, 50 quilómetros por hora. Iso fai que se reavive o que temos na terra e se reproduzan os incendios e por iso tardamos tanto en extinguir os incendios, porque temos moita intensidade de calor na terra", conclúe José Angel Ares.