Os carballos da sementeira, un antigo sistema de orientación para os labregos
Uns carballos centenarios indicábanlles aos labregos de Bande cando tiñan que sementar cada cousa, as patacas, o millo ou as fabas
Chámanlles os carballos da sementeira e, aínda que hoxe en día non lles prestan tanta atención, seguen acompañando os veciños no seu día a día
Máis de medio milenio levan contemplado tres carballos que se erguen, rexos, ás portas da igrexa parroquial de Bande. Xa estaban aí antes que a propia igrexa e antes que a capela que a precedeu. Sinalaban un lugar sagrado para as antigas civilizacións.
David Pérez, etnógrafo e veciño da zona: "A igrexa e todo iso non está aquí ao azar. Sempre buscaban lugares sagrados ou antigos lugares de culto para cristianizar".
Baixo os carballos xuntábase a xente, facían asembleas, celebraban, incluso, algún pleno municipal. Pero o seu valor principal era o da sementeira. Indicaban cando había que plantar cada cousa.
"Dicían que era: fabas, millo e patacas, cada un o seu". "Porque non botan a folla igual". "Guiabámonos moito todos, porque na lúa minguante é cando botaban a folla as árbores", comentan varios veciños.
Guiábanse polo momento en que botaban a folla, que variaba uns quince días dun a outro.
"Os carballos hibridan moito e hai pequenos matices que fan que uns agromen antes e outros despois", explica David.
Un deles, o das fabas, ardeu hai xa ben anos, pero aí segue, oco por dentro e robusto por fóra.
"Eu acórdome de velo arder días e días de pequeno e dicían que fora un raio. Ten un oco no medio e, se miras por el, ves arriba o día", lembran os veciños.
Declaradas árbores senlleiras, hoxe en día teñen protección especial. Había unha cuarta, pero a protección, para esa, non chegou a tempo. Cortárona hai uns cincuenta anos.
