“Nada poderá borrar nunca os meus profundos sentimentos cara á miña esposa Sofi, a miña raíña”, asegura o rei Xoán Carlos I nas súas memorias, mesmo a pesar “dalgúns deslices” e de que os seus camiños se separasen desde a súa marcha a Abu Dabi.
“Sigo moi unido á miña muller, que conserva toda a miña admiración e o meu afecto. Non hai ninguén igual ca ela na miña vida e así seguirá sendo, aínda que os nosos camiños se separasen desde a miña marcha de España”, afirma no libro, que publica este mércores en Francia a editorial Stock, antes da súa aparición en España.
Xoán Carlos de Borbón, que a denomina agarimosamente Sofi, descríbea como unha raíña destacable e irreemprazable, así como unha muller excepcional que encarna “a nobreza de alma”.
“España non podería ter tido unha raíña máis entregada e irreprochable”, destaca.
El máis espontáneo e ela máis metódica, as súas personalidades eran complementarias, di, e tiñan intereses diferentes, como a actividade deportiva no seu caso e a música clásica no dela. Pero aínda así compartían o mesmo “sentido do deber” pola Coroa e a dedicación aos seus fillos.
“Fixen todo o posible, a pesar das miñas torpezas, por velar polo seu benestar e comodidade”, conta tamén sobre a monarca, da que asegura que terá un lugar “ben merecido” na historia de España, como o que ocupa na súa vida: “O máis alto”.
Recoñece que unha relación de sesenta anos leva evidentemente “altos e baixos”, “alegrías e penas”, “fases de achegamento e de afastamento”, pero asegura que lle pesa a súa ausencia en Abu Dabi.
Nela tivo unha compañeira “comprensiva e solidaria” e tamén tiveron momentos de grande felicidade.
“A pesar das miñas ausencias e grazas á miña muller, espero ter creado un fogar seguro e agradable”, razoa, xa que el non o tivo durante a súa infancia.
E asegura que é estraño pronunciar esas palabras agora que xa non é “benvido” na súa casa, porque el intentou dar aos seus achegados estabilidade e un sentido de pertenza.
“Quizais o lograse para eles –explica–, o futuro dirao, pero fracasei para min. Finalmente a miña natureza nómade alcanzoume.”
Estas palabras sobre a raíña emérita Sofía e a súa familia pertencen ao capítulo das súas memorias, tituladas Reconciliación, no que Xoán Carlos repasa os momentos nos que a súa vida privada deixou de selo, pero tamén hai un epígrafe dedicado a como comezaron o seu noivado e casaron.
Foi despois de que o ditador Francisco Franco lle dixese, con 23 anos, que era hora de deixar de “tontear” e comezar a pensar en casar.
Coñeceu a Sofía en 1954, durante un cruceiro polas illas gregas, pero a relación non comezaría verdadeiramente ata comezos dos sesenta, cando coincidiron en Londres na voda dos duques de Kent.
Atopou en Sofía unha moza “radiante e culta” coa que axiña conxeniou, a pesar das barreiras lingüísticas, e sentiuse cegado polas súas “numerosas calidades”, como “a súa xenerosidade, a súa entrega, o seu humor”.
“Sofi é desde entón non só unha gran raíña, senón unha esposa incomparable e unha nai moi entregada. É unha muller admirable e leal á que lle debo enormemente”, sostén.
Recoñece relacións fóra do matrimonio pero di que non afectaron ao seu papel de rei
O rei Xoán Carlos recoñece “desvíos sentimentais” durante a súa vida, que asegura que non afectaron as súas obrigas monárquicas, pero afirma que “a maior parte” das “relacións extramatrimoniais” que se lle atribúen son “totalmente ficticias”.
“Mesmo me atribúen fillos ilexítimos! Tiven que contratar un avogado para defenderme desas acusacións. Á prensa gústalle falar de maneira fantasiosa”, asegura.
Xoán Carlos sostén que durante boa parte do seu reinado “a prensa española respectou certa confidencialidade”, pero a comezos dos anos noventa, co desenvolvemento da prensa do corazón e “a estabilización do país como potencia europea, os rumores e especulacións” sobre a súa vida privada “comezaron emerxer”.
Nega ter tido relacións con Lady Di en Palma: “nada máis afastado da realidade”, asegura, e describe a princesa de Gales como “fría, taciturna, distante, salvo en presenza dos paparazzi”.
Sen citar Corinna Larsen, o pai de Filipe VI afirma que “unha relación particular farase pública” e “habilmente instrumentalizada”, o que tivo “duras consecuencias para o (seu) reinado”.
A partir de aí, Xoán Carlos relata a famosa viaxe a Botsuana en 2012 na que sufriu unha lesión que obrigou a súa repatriación a España, o que provocou que fose coñecida pola opinión pública.
Nesa viaxe, asegura, estaba convidado por Mohamed Eyad Kayali, conselleiro do rei de Arabia Saudita.
“Cheguei con convidados que eu elixira: un amigo, a súa exesposa, con quen eu tivera unha relación, e o fillo novo desta última”, sinala.
A partir de aí, o rei emérito rememora aquela viaxe, o regreso e as duras consecuencias que tivo, en termos de imaxe, para o seu reinado e para a súa vida persoal.
“Sentinme debilitado, diminuído durante longos meses, recluído na Zarzuela. Unha parte de España xa non me apoiaba. Tiven o amargo sentimento de ter sido abandonado (…) soporteino en silencio, apertando os dentes”, narra.
A relación con Corinna, que saíu á luz tras aquela viaxe, “foi un erro” que o rei Xoán Carlos “lamenta profundamente”.
“Pode parecer banal, moitos homes e mulleres foron cegados ata o punto de non ver o evidente. Para min, ela tivo un impacto nocivo no meu reinado e na miña vida familiar. Erosinou a harmonía e a estabilidade deses dous aspectos esenciais da miña existencia, conducíndome finalmente a tomar a difícil decisión de abandonar España”, engade.
“Enturbou a miña reputación ante os españois. Nesta cacería, convertinme nunha presa fácil. Pero esta é a debilidade dun home. Nunca interferiu nas miñas preocupacións de rei co seu país”, conclúe.
