O metal galego podería expandirse máis, por Maite Cancelo

A patronal do metal galego, ASIME, presentou o seu informe anual sobre o sector, que foi moi positivo no sentido de que, en 2024, facturou un 10 % máis e o emprego aumentou un 3 %, acadando a cifra de máis de sesenta mil traballadores.

A nota negativa do mesmo centrouse na problemática para atopar profesionais. Necesitaríanse 1.500 só para cubrir a demanda actual e ata 5.000 para seguir crecendo, problema que xa vén arrastrando dende hai dous anos. Así, máis do 50 % das empresas necesitan persoal e a súa facturación podería ser un 20 % maior se tivesen eses traballadores que necesitan.

O problema que detectan non é de salarios senón demográfico e piden adecuar a demanda da industria coa oferta formativa actual. Tamén reclaman axilizar os trámites para atraer profesionais do estranxeiro, sobre todo españois ou descendentes de América Latina.

Ao mesmo tempo, as súas exportacións creceron nun 5 % e non contemplan riscos con relación á política arancelaria de Trump, máis aló do que poida afectar as exportacións de pezas de automoción a terceiros países, como Alemaña.

Con relación ao detalle sectorial, mantívose estable a automoción (con aumento de encargos nos vehículos especiais), o naval creceu un 10 % (aumenta a construción de fragatas) ou a construción de estruturas metálicas que ve como se consolida o seu crecemento con relación aos anos anteriores.

Non son os salarios senón o envellecemento da poboación, que reduce a oferta de traballadores dispoñibles, especialmente en sectores que requiren dun traballo físico ou quendas esixentes, o que tamén está a ocorrer na construción, a agricultura e, mesmo, na atención sanitaria.

O problema da falta de cualificación adecuada engádese ao anterior. En sectores como a tecnoloxía, a industria avanzada ou a enerxía renovable, existe unha alta demanda de perfís técnicos ou especializados que non sempre están dispoñibles no mercado. A educación e a formación profesional non sempre están aliñadas coas necesidades reais do tecido produtivo, o que xera un desaxuste entre a oferta e a demanda laboral.

Outro factor importante é o cambio nas aspiracións laborais das novas xeracións. Moitos mozos evitan traballos considerados duros, repetitivos ou mal remunerados, o que dificulta a contratación en sectores como a hostalería, a agricultura ou o transporte. Prefiren empregos que ofrezan máis flexibilidade, mellores condicións laborais e oportunidades de desenvolvemento profesional, algo que moitas pequenas e medianas empresas non poden ofrecer facilmente.

A competencia global tamén inflúe. Nun mundo interconectado, os traballadores cualificados poden optar por emigrar a países que ofrecen mellores salarios ou condicións de vida, deixando baleiros difíciles de encher nos seus lugares de orixe. Isto afecta especialmente a sectores como a sanidade, onde moitos profesionais migran a países con mellores sistemas de saúde pública ou maior recoñecemento profesional.

En resumo, a dificultade para atopar man de obra ten raíces múltiples: demográficas, educativas, sociais, económicas e normativas. Abordar este problema require unha resposta integral que inclúa reformas na educación e formación, políticas activas de emprego, unha maior flexibilidade laboral, incentivos para determinados sectores e unha xestión máis eficaz da migración laboral. Só así se poderá garantir que os sectores económicos conten co capital humano necesario para manter a súa actividade e competitividade.