Mercado do alugueiro: como destruílo en catro pasos, por María Bastida

Pedro Sánchez converteu o mercado do alugueiro nun campo minado. Segundo datos do portal Idealista, a oferta de vivendas esborrallouse un 17 %, mentres a demanda incrementou pouco menos do 80 %. Esta é a factura da Lei de Vivenda que Sánchez e o seu goberno impuxeron a golpe de populismo e coa complicidade dalgunhas administracións que decidiron que demonizar ao propietario é politicamente máis rendible que abordar as causas reais do problema. A persecución fiscal, as trabas legais, a inseguridade xurídica, as leis que amparan a ocupación, a falta de liberalización de chan... Todo se conxura para arrasar co que queda de confianza no mercado.

O máis grotesco é que, mentres Sánchez desenténdese, figuras como Irene Montero branquean publicamente a expropiación de vivendas, con argumentos tan banais como perigosos. “Por que non imos chegar ao momento da expropiación?”, pregúntase Montero con abraiante frialdade. A súa resposta é aínda máis inquietante: porque o diñeiro que gaña un propietario non é seu, senón froito do “esforzo colectivo”. Noutras palabras: en España, ser propietario é un pecado, e ser rendista, un crime. O máis preocupante é que este discurso non é marxinal. A idea de que a vivenda debe ser un dereito garantido a calquera prezo instalouse no corazón do Goberno.

Mentres tanto, preséntanse propostas absurdas como subir impostos ás “vivendas baleiras”, esas que a ministra Isabel Rodríguez insiste en que teñen os grandes especuladores “a miles”, esperando mellores prezos. Pero por que un “grande especulador” querería ter unha vivenda baleira mentres os prezos están en máximos históricos? A realidade é que ninguén gaña diñeiro cunha casa pechada. Os grandes propietarios, os fondos, e calquera persoa con dous dedos de fronte, prefiren ingresos regulares a perder meses de rendas e asumir os custos de ter un activo improdutivo.

A lóxica subxacente a todo este problema é pouco “mitineable”, pero non por iso menos certa. Se se persegue fiscalmente a quen ofrece vivenda, se lles desposúe de seguridade xurídica, se se multiplican as trabas ao investimento e normalízase o discurso da expropiación, quen vai arriscarse a poñer o seu piso en alugueiro? A caída do 17 % na oferta explícao todo: os propietarios están a retirarse do mercado porque o que propón Sánchez e o seu Goberno non é un pacto pola vivenda, senón un ataque frontal ao mercado.

E, mentres tanto, a demanda segue subindo, alimentada por un crecemento poboacional, polos mozos que non poden acceder á compra e por un mercado laboral que empuxa á mobilidade. Con menos oferta e máis demanda, os prezos só poden subir. É simple economía de manual. Pero o Goberno prefire culpar a “os especuladores” antes que asumir que a raíz do problema está na súa propia política.

En definitiva, o desastre do mercado do alugueiro en España non é un accidente. É o resultado previsible de anos de intervencionismo e populismo, e de ignorar as regras básicas da economía. O populismo pode dar titulares. Pero non solucións.