David venceu outra vez, por María Bastida

Por fin se despexou a incógnita. O BBVA non tomará o control do Banco Sabadell. Só o 25,47 % do capital acudiu á oferta, lonxe do limiar mínimo do 30 % que a entidade fixara como condición. E, segundo comunicou o propio Sabadell á CNMV, o 97,2 % dos accionistas que teñen os seus títulos depositados na entidade rexeitou a OPA, fronte a un escaso 1,1 % que a aceptou. A mensaxe é inequívoca: nin os mercados nin os clientes querían a fusión.

Dezasete meses de estratexia, comunicación e negociación desembocaron nunha negativa rotunda que descolocou os analistas, afeitos a que a escala se impoña á convicción. Os accionistas do Sabadell, moitos deles empresarios e profesionais con forte vínculo coa entidade, votaron por manter a súa independencia. Non foi un xesto de resistencia, senón unha decisión económica: percibían máis valor no percorrido futuro do banco que nunha integración asimétrica. O Sabadell sae reforzado en reputación e lexitimidade. O BBVA, en cambio, terá que xestionar o desgaste dunha ofensiva que fracasou tanto en participación como en narrativa: a idea de “unión” non prendeu nunha contorna onde a concentración se percibe máis como ameaza que como oportunidade.

En Galicia, a lectura é clara. O Sabadell ten unha presenza relevante no financiamento de pemes, autónomos e empresas familiares, e a súa continuidade independente preserva unha parte esencial do equilibrio bancario galego. A fusión concentraría aínda máis o poder financeiro en tres grandes bancos, reducindo a competencia efectiva e debilitando a banca de proximidade, clave para o financiamento do tecido produtivo galego. O Sabadell ocupa aquí un espazo que non se mide por cota, senón por relación: acompaña a empresas exportadoras, agroindustriais ou de servizos cun modelo de atención relacional, baseado no coñecemento directo do cliente. A súa desaparición supoñería unha perda de interlocución local e de flexibilidade crediticia, xusto cando as pemes necesitan entidades que entendan o seu negocio e acompañen as súas decisións máis aló do algoritmo.

O rexeitamento masivo dos accionistas tamén envía unha mensaxe ao regulador e ao conxunto do sistema: non todo vale en nome da escala. España non necesita máis concentración, senón máis competencia efectiva, diversidade institucional e proximidade territorial. A estabilidade financeira constrúese non só con capital, senón con pluralidade e equilibrio.

A OPA do BBVA sobre o Sabadell será lembrada como o intento máis ambicioso e errado de concentración bancaria da última década, pero tamén como un recordatorio de que o tamaño non o é todo. A fortaleza dun sistema financeiro non se mide só nos seus balances, senón na súa capacidade para entender e servir á economía real. E niso, a banca de proximidade -como o Sabadell en Galicia- segue sendo insubstituíble.